All good things come to an end...

Om nog even terug te komen op het pindkaas verhaal van de vorige keer, ik moet toch nog echt even één laatste opmerkelijk pindakaas feitje met jullie delen. In de (luxere) supermarkt hebben ze pindakaasmachines! Bovenin zitten de verse pinda's en als je dan aan een knop draait komt er pindakaas uit. Geniaal. Ze hebben ze in verschillende smaken. Zo kunnen de echte luxebeesten gaan voor verse honey-drie-roasted-peanutbutter.

Dat was dat. Terwijl ik dit schrijf besef ik me dat ik morgen alweer naar Londen vlieg. En dus OVERMORGEN alweer op Nederlandse bodem sta! Een heel rare gedachte. De tijd is zo snel gegaan.. maar dat betekent alleen maar goeds denk ik. M'n laatste blog dateert alweer van twee weken geleden en sindsdien heb ik natuurlijk weer een heleboel meegemaakt.

Na het Rocky Mountains National Park, dat grotendeels gesloten was vanwege de heftige sneeuwval, deden we nog twee laatste parken aan: Grand Teton en Yellowstone. Ook hier een heleboel sneeuw. Maar wat was het er mooi! Zeker Yellowstone, wát een park. Hot springs, stomende gijzers en een heleboel wildlife. Hoewel de honderden bizons/buffalo's net zo gewend zijn aan mensen als Japanners aan hun camera en ze heel nonchalant over de weg stampen zijn ze wel degelijk wild en kun je maar beter niet te dicht bij ze in de buurt komen. En dan is er het fenomeen 'wildlife traffic jam'. Ook zo iets, als er een auto ergens random langs de weg geparkeerd staat kun je er vergif op innemen dat er binnen no-time op zijn minst drie andere auto's stoppen. 'Want waarom stopt de eerste auto? is er iets te zien? Een beer? Dat willen wij ook!' is de gedachte, en dus stoppen maar.. Toch werkt het wel, want doordat we een groepje mensen langs de weg in de verte zagen staren, hebben we wolven gespot! Hoe gaaf! Beren heb ik helaas niet gezien, papa wel, maar toen was ik weer ver weg in het stadse gedruis. Ook de fotoshoot met de dears/moose/elks was niet geheel zonder gevaar van eigen leven. Een van de beesten vond overduidelijk dat was iets te dichtbij kwamen met onze Canons, en maakte ons al briesend en met de kop in de lucht duidelijk dat we maar beter een paar stapjes terug konden zetten. Hoewel het onwijs hard sneeuwde, de luchten grijs en het vreselijk koud was, was Yellowstone absoluut een onvergetelijke ervaring!

Na al dat natuurschoon vond ik het wel weer tijd worden voor wat stadsgeweld, dus nam ik woensdag afscheid van m'n vader en pakte ik het vliegtuig vanuit Billings (toch nog iets verder vanaf Yellowstone dan gedacht, je blíjft je vergissen in de Amerikaanse afstanden) naar San Francisco. Daar bleef ik vijf nachten couchsurfen in een soort studentenhuis in 'Lower Haight', een superleuke hippieachtige wijk. Vanaf dat ik in de bus van het vliegveld zat, werd ik al verliefd op deze stad. Ik weet niet precies wat het is, de wijdse, heuvelachtige straten, de prachtige huizen, de mensen.. maar gewoon iets in de sfeer. Ik heb heerlijk onbeschaamd de toerist uitgehangen in de houten cable cars, bezocht trekplijsters als Fisherman's Wharff en de Panited Ladies, zag de Golden Gate Bridge bij zonsondergang en hield mezelf ternouwernood staande op de winderige Twin Peaks (maar het uitzicht was het zeker waard). Ik at sushi in Japantown, dim sum in Chinatown, haalde dagelijks een superlekker en gezond oatmeal en smoothie ontbijt om de hoek en hield als een echte Amerikaanse stadse een yellow cab aan, uiteraard met een Starbucks Frappucino in de andere hand. Omdat mijn host heel aardig was maar druk met afstuderen moest ik de sociale contacten dus ergens anders zien te vinden. Op donderdagavond sprak ik via Couchsurfing af met een stel Nederlanders voor een etentje bij hen thuis. Ze woonden/werkten hier vanwege hun stage bui de Kauffman Foundation en kenden toevallig via datzelfde project ook Jeroen heel goed, waarmee ik mijn entrepreneurproject heb gedaan, en die nu in New York zit. Kleine wereld! Maar het was heel gezellig en leuk hun visie op de stad en de Amerikanen te horen.

In San Francisco kan alles en worden de meest gekke evenementen georganiseerd. Zo was er laatst een anti-anti-marihuanabeleid demonstratie in een of ander park, waar honderden SF-ers hun jointe rookte als protest teken het verbod. Ook een soort zeepkistenrace van vuilnisbakken op een van de steile hellingen is aan de orde van de dag en keek niemand raar op toen honderden fietsers de kruispunten van de stad 'bezetten' door als een malle rondjes te gaan fietsen. Iets met anti-auto's en Co2 uitstoot enzo. Toevallig had ik het voorrecht om op mijn laatste dag, de zondag, een ander typisch, berucht en jaarlijks terugkerend San Francisciaans evenement te mogen bijwonen. En wel de Bay to Breakers, een soort van verklede (als je al kleren aanhebt..) hardloopwedstrijd door de hele stad heen. Gooi de Gay Parade, de avondvierdaagse, Lowlands en carnaval in de blender en je krijgt ongeveer een idee van het sfeertje van dit evenement. Totale gekte! Maar heel erg leuk om door het Golden Gate Park te wandelen waar het feest zich afspeelde na de race, en lekker 'gekke mensen kijken'. Met de Nederlanders had ik nog even het idee om 'illgeaal' mee te gaan rennen in onze oranje outfits, maar zaterdagnacht leek me dat toch een iets minder strak plan. De race begon namelijk om 6.00 's ochtends, en toen zou ik nog maar een paar uurtjes in m'n bedje liggen.

Zaterdag maakte ik namelijk met een andere Couchsurfer een tripje door de 'Napa Valley wine country'. California staat namelijk bekend om haar goede wijnen en dat proces moest natuurlijk met eigen ogen aanschouwd worden. Bovendien was een bezoekje aan de 'countryside' een lekkere onderbreking van al dat cityhoppen. Opweg naar de winery de ogen uitgekeken op een prachtige 'scenic drive' met Redwoods en glooiende waangaardes en voor de lunch gestopt bij een beroemde 'luxe' hamburgertent, waar je een buzzer meekrijgt nadat je je bestelling hebt gemaakt. Zo kun je rustig aan een tafeltje plaatsnemen en als je hamburger dan klaar is gaat je buzzer af. Geniaal. Onze wijntour en -proeverij deden we bij de Robert Mondavi winery. Deze staat bekend als een van de besten en valt ook regelmatig in de prijzen. De tour kregen we van een van Mondavi's zonen en was super interessant. Heb heel veel geleerd over wijn wat ik nog niet wist (it's all about the soil..) Na al deze theorie was het dan tijd om de smaakpapillen eens aan het werk te laten. We kregen drie wijntjes te proeven. Dit werden mijn eerste alcoholische versnapering in de USA waarbij me niet op mijn ID werd gevraagd. Ze zijn hier super streng, zelfs mensen die eruit zien als achter in de dertig moeten zich soms nog indentificeren. Ik blijk een dure smaak te hebben want de wijn van 85 dollar per fles vond ik ver boven die van 20 en 30 dollar uitsteken. Ook kregen we er een lekker kaassnackje bij om de smaak van de wijn nog beter tot zijn recht te laten komen en mocht ik aan iedereen uitleggen hoe je Gouda nou eigenlijk écht uitspreekt.

Zaterdagavond ging ik met een Argentijnse backpacker die ik in een Mexicaans restaurantje ontmoette wat drinken in café Vesuvio in het hippe North Beach. Dit café staat bekend als een soort historisch monument voor jazz en poetry en 'the good life of the Beat Generation'. Onder andere Bob Dylan en Jack Kerouac dronken er graag hun biertje en dat inspireerde me ook om later in een muffig boekwinkeltje zijn legendarische 'On the Road' op te duikelen. Omdat ik me natuurlijk als een vis in het water voel in een intellectuele en artistieke ambiance als deze werd het een lange en gezellige avond.

Maandag was het tijd om San Francisco gedag te zeggen en in de Greyhound bus naar Santa Cruz te stappen. Daar verbleef ik twee nachten bij een superaardige couchsurfhost. Helaas was het weer niet helemaal zoals ik gehoopt had, had graag nog een keer gesurft maar dat leek in de stromende regen toch ineens een minder aantrekkelijk plan. Maar heb me prima vermaakt met het eten van een gigantische chocoladetaart (ik kreeg hem niet eens op. En als ik een overheerlijke chocoladetaart laat staan dan is ie GROOT!), het snuffelen in bijzondere winkeltjes en het bekijken van de foto's van m'n host, tevens fotograaf en wereldreiziger. Hét hoogtepunt van Santa Cruz is de 'Mystery Spot', een plek voor de toeristen aangelegd, maar met een heleboel 'mysterieuze krachten'.. Hoe 'silly' het ook was, was het toch erg leuk en stiekem ook wel een klein beetje bijzonder. Op bepaalde plekken binnen de mystery spot leek je namelijk te krimpen, op andere weer te groeien. Kompassen slaan er op tilt en voorwerpen rolden omhoog op een plank en kwam op een bepaald moment automatisch weer terug. Gezichtsbedrog, magnetische velden of magische krachten? Op de ochtend voordat ik naar Santa Barbara vertrok was het opeens weer stralend weer en maakten we een tochtje naar de pier en het strand, waar de sea lions ons met luid kabaal verwelkomden. Nog even 'the best icecream in town' geproefd en toen op naar Santa Barbara.

De route ernaartoe was lang maar prachtig. Stukjes over de beroemde Highway 1 met kliffen en zeezichten aan de ene kant en glooiende landschappen aan de andere, dan weer tussen de bergen door. Santa Barbara wordt vanwege het Mediterraanse sfeertje en klimaat ook wel de Amerikaanse rivièra genoemd en beschouwd als een van de mooiste steden in het land. Amerikaanse steden zijn over het algemeen dan ook erg lelijk, uitzonderingen daargelaten (SF!). Wederom had ik weer een super vriendelijke couchsurfhost. Die avond biertjes gedronken in een paar barretjes. Bestel je er nachos bij om wat te snacken te hebben, krijg je een volledige maaltijd! De volgende dag heb ik het stadje verkend, inderdaad heel mooi, en vele leuke winkeltjes.

Inmiddels ben ik weer in LA, reunited met papa. Zijn vlucht vertrekt ergens heel vroeg, ik vlieg lekker relaxt aan de eind van de middag, om vervolgend 's ochtends in Londen aan te komen. Daar moet ik, heel chill, wisselen van vliegveld en vertrek ik 's avonds naar Nederland. Als het allemaal goed gaat landt ik om 21.00 op Schiphol. Het einde van een fantastische reis :(

Tot snel dus allemaal weer!